Eros
ADMIN
Dołączył: 26 Lip 2005
Posty: 331
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Bolesławiec
|
 Wysłany: Lipiec 21, 2006, 9:59 pm Temat postu: SpellForce II: Czas Mrocznych Wojen |
|
|
SpellForce II: Czas Mrocznych Wojen
Singlowa kampania fabularna na czterdzieści godzin, a do tego jeszcze drugie tyle w singlowym bądź rozgrywanym w kilka osób freeplayu plus typowo RTSowe potyczki sieciowe, bądź też z przeciwnikami komputerowymi? I to wszystko w jednej grze? No to brawo, brawo, bo inne tytuły nie oferują nawet połowy tego, a nosa zadzierają tak wysoko, że można zajrzeć do środka i ujrzeć coś niezbyt przyjemnego.
Ale oczywiście obszerność SpellForce II nie jest jedyną zaletą tej gry. Owszem, to miłe, że można sobie w nią grać cały miesiąc nawet bez zaglądania do sieci, ale najważniejsze jest to, że przez ten miesiąc nie będziemy się nudzić zbytnio - no, chyba że ktoś nie lubi połączenia RPG i RTS. Ale z drugiej strony ciężko jest czegoś takiego nie lubić, skoro wcześniej nie było takich gier, z wyjątkiem oczywiście pierwszego SpellForce i dodatków do niego. Jasne, wiele strategii zawiera w sobie elementy RPG, a niektóre erpegi dorzucają od siebie też coś strategicznego - ale zwykle wygląda to tak, że jeden z tych gatunków bardzo wyraźnie dominuje nad drugim i gdyby po prostu pozbyć się tego dodatkowego, to gra niewiele by straciła na ogólnej grywalności. Tutaj oczywiście sprawy mają się całkiem inaczej - zarówno strategia czasu rzeczywistego, jak i role-play, są absolutną podstawą mechaniki rozgrywki, a zabierając jeden z tych elementów uzyskalibyśmy jedynie spektakularne zawalenie się całego gmachu, jak po wysadzeniu fundamentów za pomocą jakiejś zdrowej dawki czegoś bardzo wybuchowego.
Sprawy ze SpellForce II mają się tak - z jednej strony gra jest dużo lepsza od swego pierwowzoru i poprzednika, z drugiej zaś dużo gorsza. Na tę "gorszość" wpływa tylko jedna, jedyna cecha, ale za to kluczowa - "lepszość" zaś składa się z aspektów wielu. Wybaczcie, że od razu rozwinę myśl, zamiast czekać z tym do podsumowania czy innego Le Grande Finale. "Dwójka" jest lepsza, bo poprawiono w niej w zasadzie wszystko, co nie działało albo działało źle poprzednio. Zmodyfikowano wiele aspektów, tak by się właśnie lepiej grało - i gra się lepiej, przynajmniej jeżeli chodzi o samą czystą mechanikę rozgrywki. Problem jednak jest jeden i to poważny. Pierwsze SpellForce ze swoim hybrydowym gameplayem RPG/RTS było wielkim powiewem świeżości, innowacją i rewolucją na niewielką skalę - i dlatego grało się świetnie, choć gra nie była pozbawiona wad i niedociągnięć. Tym razem niestety nie ma mowy o żadnej świeżości, bo część druga nie wnosi absolutnie nic nowego do samych podstaw rozgrywki - i choć nie mamy tu do czynienia z wędliną z Constaru, której upłynął termin przydatności do spożycia, to i tak nie jest to już takie smaczne jak za pierwszym razem. Na szczęście dla SpellForce II rynek pełny jest tak totalnie sztampowych, schematycznych i niejadalnych gier, że i tak summa summarum niemiecka gierka wychodzi ze starcia z konkurencją ręką obronną, mimo swego braku innowacyjności. No, ale dość tych rozważań natury ogólnej, czas zająć się szczegółami, w których jak zwykle siedzą diabły.
Jeżeli chodzi o stronę fabularną, to akcja Czasu Mrocznych Wojen umiejscowiona jest wiele lat po wydarzeniach znanych nam z pierwszej gry i dodatków do niej. Nie ma już Kręgu Magów, a Zakon Świtu nie odgrywa żadnej roli, zgasła moc obelisków i do historii przeszli wspaniali runiczni bohaterowie. Mimo tego cały świat żyje sobie spokojnie, bez jakichś większych perturbacji - do czasu oczywiście. Na horyzoncie bowiem pojawia się nowe zagrożenie - złowieszczy Pakt Cieni. Jego magiczna potęga uderza najpierw w Mroczne Elfy, które mocy się poddają bądź giną - a większość ginąć nie miała zamiaru. Elfy zawierają ścisły sojusz z Cieniami i przygotowują się do inwazji na krainy Przymierza - droga zaś im wypada przez pogranicze zamieszkane przez Bezbożnych. Bezbożni, czyli Shaikanie, to rasa bezstronnych najemników, którzy nie zawierają żadnych sojuszy, a jeżeli już do jakiegoś dołączą, to tylko po to by go zdradzić. Straszliwym dziedzictwem, które przekazują z pokolenia na pokolenie, jest klątwa rzucona na ich szalonego boga-stwórcę, która popycha ich do żądzy władzy, krwi i potęgi - z drugiej strony jednak Shaikanie jako jedyni mogą się poszczycić domieszką smoczej krwi płynącej w ich żyłach, która czyni ich praktycznie nieśmiertelnymi wojownikami. Oczywiście, nasi bohaterowie właśnie z Shaikan wywodzić się mają - na początku będzie to nasz własny bohater plus dwójka jego rodzeństwa, do której później dołączą inni, obdarzeni przez nas darem smoczej krwi i związani w ten sposób nierozerwalną więzią z naszą osobą. Ogólnie rzecz biorąc, runiczni wojownicy znaleźli godnych siebie następców...
O samej fabule rozpisywał się nie będę. Powiem tylko że jest bogata, naprawdę bogata. Ciekawa, stopniowo rozwijająca się, epicka główna linia scenariusza, która może nie jest szczególnie oryginalna (bo ileż razy można ratować świat?), ale na tyle dobrze napisana i wiarygodna by czerpać przyjemność z jej odkrywania, wspomagana jest przez całą masę wątków pobocznych (bardzo fajnie nakreślonych zresztą i interesujących), mniej lub bardziej ważnych dla ogólnego obrazu zmagań z Cieniami. Wyjawiał szczegółów nie będę - ale mogę powiedzieć jak wygląda zastosowanie tej fabuły w praktyce. A wygląda o wiele lepiej niż poprzednio, zwłaszcza pod kątem połączenia obu gatunków.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
